SPORTSTER OWNERS NETHERLANDS;Dit forum is gesloten en gaat verder via www.sportsters.nl. Even nieuw registreren aub op het nieuwe forum.

Kwam deze test tegen over de 48 ,dus voor de liefhebbers wat te lezen :

Met de lancering van de Forty-Eight heeft Harley-Davidson haar modellengamma in de Sportster-range voor 2010 verder uitgebreid. De motor, die is gebouwd in de legendarische traditie van de hot rod Sportster, laat met zijn rauwe en elementaire uitstraling de tijden van James Dean herleven. Dankzij zijn vintage-look, klassieke peanut benzinetank en 16” spaakwielen met dikke banden heeft de fiets zondermeer de rauwe en elementaire uitstraling van een echte Custom met het postuur van een Bulldog. Dat de naam Forty-Eight hierbij voor meerdere interpretaties vatbaar is werd ons al snel duidelijk in de twee maal Forty-Eight uren dat wij de motor ter beschikking hadden.

We schrijven januari 2010 als we op de redactie worden verrast met berichtgeving omtrent een nieuwe Sportster, die Harley-Davidson op de valreep nog voor modeljaar 2010 in petto bleek te hebben. Een motor die met razend enthousiasme op onze redactie wordt ontvangen, niet in de laatste plaats dankzij het schaars geklede fotomodel dat bij de fotoshoot was ingezet. Nu gebied de eerlijkheid ons te vertellen dat we altijd wel een zwak hebben gehad voor klassiek ogende Vintage motorfietsen, maar als iemand ons vijf jaar geleden had verteld dat wij enthousiast zouden worden van een nieuwe H-D dan hadden we direct een abonnement op de staatsloterij afgesloten, daar die hoofdprijs ons waarschijnlijker had geleken. Wij, de sportieve mannen van Motorfreaks, op een Harley, en het nog leuk vinden ook? Het zou niet gekker moeten worden. Toegegeven, menig Japanse chopper passeerde de afgelopen jaren wel onze redactie, maar een Harley? Dat waren toch van die langzame trekkers uit het land van ‘Supersize me’ die uit angst uit te worden gelachen alleen maar vermogens in koppel uitdrukten en nog zwaarder waren dan een Afrikaanse neushoorn? Sterker nog, toen twee jaar geleden tijdens de redactievergadering het idee ontstond om per Harley-Sportster verslag van het WK Superbikes te doen gaven Vincent en Chris zich pas na de nodige dwang van ondergetekende op als vrijwilliger om dit idee ten uitvoer te brengen. En nu, anno 2010 staan we al lekkerbekkend bij de poorten van het Harley-Center in Veghel om de nieuwe Forty-Eight voor een snelle test op te halen en kunnen niet wachten totdat we de Sportster de sporen kunnen geven.

Het eerste wat opvalt zodra de Forty-Eight tussen het rijtje in de werkplaats aanwezige Harley’s wordt weggehaald is hoe ontzettend klein deze fiets eigenlijk is. Iets wat ons tijdens de lancering van het model in januari totaal niet was opgevallen, maar dat had volgens After Sales manager Jean-Claude alles te maken met de afmetingen van het model, dat een hoofdrol in een flauwe mop met acht bier, een pot klaverjassen en orale sex niet zou hebben misstaan. Met mijn 1’72 meter lengte een verademing om eens met beide voeten plat op de grond te kunnen staan, maar ook rijders met een lengte van 1’90 meter kunnen ondanks zijn lage afmetingen goed uit de voeten met de machine. Zonder daarbij als Lange Wapper op een kinderfiets te worden afgeschilderd, en dat is zondermeer goed te noemen.

De Forty-Eight is het achtste lid van de Sportster familie, die in 1957 door de Amerikanen werd geïntroduceerd. Tenminste, de XL serie zoals we ‘m nu kennen, voor de oorsprong van de Sportster moeten we zelfs teruggaan naar 1929, toen Harley het eerste 45 cubic inch (738cc) WL Sportster model introduceerde. Het model liep tot 1952 en werd toen vervangen door de K, die vijf jaar later het veld moest ruimen voor de XL. De huidige generatie XL Sportsters gaan terug naar 1986, toen Harley het nieuwe Evolution motorblok lanceerde met voor de Sportster familie een cilinderinhoud van 883 en 1100cc. Tien jaar later, we schrijven het jaar 1996, werd de 1100 opgevolgd door de 1202cc grote uitvoering die tot op de dag van vandaag dienst doet in de XL1200 serie. De XR1200, die weliswaar in basis hetzelfde motorblok heeft maar inwendig de nodige verschillen kent, buiten beschouwing latend is de Forty-Eight het derde model dat Harley-Davidson voor 2010 in het 1200 Sportster Gamma heeft opgenomen, naast de 1200 Custom en 1200 Nightster. Of eigenlijk het vierde model, als we de alleen in Amerika leverbare 1200 Custom Low ook meetellen.

Tot zover de geschiedenis van de Sportster familie in een notendop, terug naar deze Forty-Eight die ons al in zijn diepzwarte kleurstelling al glimmend al staat op te wachten en klaar is voor de confrontatie. Net als de eerder dit jaar door ons gereden Fat Boy Special is het bij deze Forty-Eight vooral géén blinkend Chroom wat deze Sportster doet stralen, maar zwart, heel erg veel zwart. Hoogglans uiteraard, want blinken moet ’t nog steeds, maar juist dat zwarte - in combinatie met de bolle 16” banden - geeft de fiets zijn robuuste ‘rebel without a cause’ uitstraling. Leren jack aan, Marlboro in de mond en het liefst nog zonder helm over de boulevard cruisen, om de wind goed door je haren te voelen gaan. Hoewel de motor voor een gewicht van 251 kilo droog is opgegeven is dat de motor niet bepaald af te zien. Zeker niet gezien het minimalisme wat ten grondslag lag aan deze Forty-Eight. Zo ontbreekt de duozit met bijbehorende voetsteunen, maar daarvoor hebben de Amerikanen een ‘Mirage Orange’ uitvoering bedacht waarbij je dan ook nog een sissybar krijgt. En mocht het standaard zadel je niet ‘hardcore’ genoeg zijn, dan heeft Harley ook nog een met ‘Vivid Black’ uitvoering in huis Black’ uitvoering in huis die van een klassiek geveerd zadel is voorzien, maar dat even terzijde.

Naast het eenpersoons zadel heeft de fiets een Peanut brandstoftank die zijn naam met een inhoud van welgeteld 7,95 liter wel heel erg veel eer aandoet. “Aha, Forty-Eight, da’s dus zijn actieradius,” grapt Vincent niet veel later als de motor zijn gebruikelijke fotoshoot moet ondergaan. Nu zijn achtenveertig kilometers wel heel erg weinig, maar vertaal het naar mijlen (per slot van rekening is het een Amerikaanse fiets) en je komt inderdaad in de buurt bij de afstand waarbij het benzinelampje gaat branden, maar daarover later meer. Om de inhoud te verkleinen werd de tank korter uitgevoerd, wat op zijn beurt weer werd opgevangen door een backbone montagesteun met gewichtsbesparende gaten. Het minimalisme is ook in het display van de Forty-Eight terug te vinden. In eerste oogopslag lijkt het instrumentarium te zijn beperkt tot een kleine ronde snelheidsmeter met klein ingebouwd digitaal display, maar een nadere inspectie leert dat de controlelampjes slim in de steun van het breed in de hand liggende stuur zijn ondergebracht. Hoezo subtiel. Hoewel slechts minimaal uitgevoerd zijn in het digitale display toch een de kilometerteller, twee tripmeters en een klokje ondergebracht. Én een ‘side-stand’ waarschuwing wanneer de motor op de zijstandaard staat en op contact wordt gezet.

Ons enthousiasme wordt enigszins getemperd zodra de motor wordt gestart. Als een twaalfjarige koorknaap wiens stem nog moet zakken pruttelt de Harley zodra er gas wordt gegeven. Nu heeft ook Harley-Davidson onder druk van de geluidsmaffia haar geluidsproductie aan de hedendaags – en helaas nog steeds strenger wordende – geluidsnormen aangepast, maar volgens ons zijn ze daarin té ver doorgedraaid. Neen, het ooit als ijzersterk geldende verkoopargument laat de motor ditmaal behoorlijk in de steek, en dat is zondermeer jammer te noemen. Goede zaak echter voor de aftermarket, want volgens Jean-Claude is een vervangingsuitlaat met stip de nummer 1 accessoire die door kopers van een Sportster meteen wordt aangeschaft. In een poging nog iets van geluid op te kunnen vangen laten we de oordoppen ditmaal voor wat ze zijn en geven we de Forty-Eight de sporen.
Nee, dat is geen bierbuik. Of denk je dat ik voor m'n lol zesendertig keer op en neer naar de Albert-Heijn rijdt?
Echt vrolijk worden we nog steeds niet van het geluid, dat zelfs op tempo meer weg heeft van een Wolf-Garten grasmaaier dan dat het aan een motorfiets doet denken. Maar dan wel een behoorlijk rappe Wolf-Garten, aangezien binnen notime illegale snelheden worden bereikt. Hoewel de snelheid er bij zo’n 160 km/u wel een beetje uit is, en je daarmee op de snelweg binnen de ‘rijbewijs-kwijt’ norm blijft, is dat binnendoor nog altijd meer dan voldoende om dat roze papiertje wel in te moeten leveren.

De lage zit, in combinatie met de naar voor geplaatste voetsteunen en het brede stuur staat synoniem voor het betere stuurwerk, maar levert al snel een gevoelig zitvlak op. Deels veroorzaakt door mijn nog steeds gevoelige kont, maar deels ook door die zithouding die je echt op je achterste laat zitten waar je bij een ‘normale’ motor – en zeker bij een supersport - meer voorover en daardoor meer op je onderbenen zult zitten. Dat met de Forty-EIght nog behoorlijk kan worden gestuurd blijkt al snel als we ons via de Brabantse binnenwegen naar ’s lands dijken begeven. De dikke banden zouden anders vermoeden (vooral de voorband heeft een uitzonderlijk grote afmeting die niet veel onderdoet voor de achterband), maar de Forty-Eight laat zich redelijk lichtvoetig over de bochtige dijk sturen. Beperkende factor zijn de voetsteunen die al vrij snel de grond weten te raken, maar eenmaal aan die schraapgeluiden gewend is er geen houden meer aan. Tempo houden is het devies, en eenmaal daaraan gewend worden andere dijkgenoten als hamburgers voor Scooby Doo verschalkt. Door de voet iets van de steun te liften kan het gebrek aan grondspeling zelfs worden ondervangen, aangezien de voetsteun naar binnen kan klappen. Met elke bocht wordt de stelbout echter korter en kan de motor iets platter worden gelegd.

Zijn goede wegligging en prima stuureigenschappen heeft de Forty-Eight te danken aan zijn lage bouw en daardoor lage zwaartepunt. Massacentralisatie, maar dan op z’n Harley’s. Om de motor zo laag te kunnen bouwen werd de motor van vering met korte veerwegen voorzien, hoewel een exacte specificatie daaromtrent ontbreekt. Om doorslaan te voorkomen werd de voorvering daarbij behoorlijk stug afgeveerd, wat de motor zeker op slechte wegen bij vlot doorrijden oncomfortabel maakt. Kuilen of bulten worden direct aan het stuur doorgegeven en vertalen zich daar tot stevige klappen, terwijl bij bovengemiddeld vlot genomen drempels het achterwiel zo het luchtruim verkiest. Nu zou je ervoor kunnen kiezen om je tempo daar op aan te passen, en daarmee het tempo te rijden waarvoor deze machine bedoeld is, maar persoonlijk zou ik eerder een bezoek brengen aan een veringboer om betere vering met meer reserve te monteren.

Van de enkele remschijf in het voorwiel hoef je geen wonderen te verwachten, maar biedt voldoende remkracht om bij normaal tempo de 250 kilo zware Harley tijdig tot stilstand te krijgen. Verstandig is daarbij wel om ook de achterrem te gebruiken, die voor je gevoel haast nog meer remkracht weet te genereren. De voorrem vraagt redelijk wat handkracht om te bedienen, maar is daardoor wel hufterproof. Zelfs bij de meest lompe remactie’s (waar je bijzonder goed in bent, Ed) lukte het ons niet om het voorwiel te laten blokkeren. Ook de achterrem is – dankzij de toepassing van een normale voetrem in plaats van een gigantisch rempedaal – goed te doseren, maar daar lukt het ons wel om onder luid gepiep de zaak te laten blokkeren. Handig voor als je de motor even dwars om wilt gooien om snel een straatje te kunnen keren, maar of het daar voor bedoeld was… Ondanks het freaks gebruikelijke bovengemiddelde tempo bleek de motor uiterst vriendelijk met het steeds duurder wordende vloeibare goud om te gaan. Een verbruik van 1:20 was eerder regel dan uitzondering en dát is ook wel eens lekker. Mag ook wel met een tankinhoud van nog geen acht liter, maar dat even terzijde.

Met de lancering van de Forty-Eight heeft Harley-Davidson een nieuw gezinslid in haar Sportster familie mogen verwelkomen. Hoewel geometrisch gezien bijna identiek aan de Sportster 1200 Custom is de Forty-Eight op bijna alle fronten een totaal andere machine, zowel qua uitstraling alsmede qua rijeigenschappen die niet alleen voor Harley-begrippen zondermeer goed te noemen zijn.

De Forty-Eight blijkt bovendien over een magische naam te beschikken. Niet alleen komt de naamstelling overeen met de afstand of tijd die je in een ruk zult overbruggen, maar het is tevens de gemiddelde leeftijd van de doelgroep voor deze fiets. Een doelgroep die maar al te graag op zondagmiddag even die rebelse James Dean zal willen zijn.

Model Forty-Eight

Motor
Type V-twin viertakt Evolution blok
Koelsysteem Luchtkoeling
Cil. inh. 1202 cc
Boringxslag 88,9 x 96,8 mm
Compr. verh. 9,7:1
Klepaandr. 2 kleppen per cilinder, onderliggende nokkenas, stoterstangen
Ontsteking Digitaal
Starter Elektrisch
Benzine toevoer Sequentiele elektronische injectie
Smering Dry sump
Vermogen (opgave) n.b.
Koppel (opgave) 98 Nm @ 3.200 tpm

Transmissie
Aantal versn. 5, constant mesh
Prim. red. Tandwielen
Fin. red. Getande riem
Koppeling Nat, meerplaten

Chassis
Frame Stalen buizenframe
Wielbasis 1.520 mm
Balhoofdhoek 30º
Naloop 119 mm
Vering voor 39 mm voorvork
Vering achter Dubbele coil-over, veervoorspannig verstelbaar
Veerweg voor n.b.
Veerweg achter n.b.
Voorrem Enkele schijf ø292mm, tweezuiger remklauw
Achterrem Enkele schijf ø292mm, eenzuiger remklauw
Voorband MT90 B016
Achterband 150/80 B16

Afmetingen
Lengte 2.255 mm
Breedte n.b.
Hoogte n.b.
Zadelhoogte 710 mm
Drooggewicht 251 kg
Tankinhoud 7,95 liter
Reserve n.b.

gegevens
Klein rijbewijs n.b.
Garantie 2 jaar
Adviesprijs NL € 11.895,-
toeslag ABS n.v.t.
Importeur NL Harley-Davidson Benelux
telefoon 071-5813742

_________________
" R2 "
Life's a Bitch... Thank God There's Sportsters!

Hier nog eentje

Launch Test: 2011 Harley-Davidson SuperLow and Forty-Eight
Posted: 01 Oct 2010 | Posted By: Ralph Leavsey-Moase | Section: Bike Tests | Comments: 0 | ShareThis
MotoOnline.com.au rides and rates Harley-Davidson’s latest Sportsters.


The Forty-Eight is a solid all-road package in Harley-Davidson's 2011 Sportster line-up.
Harley-Davidson doesn’t make a bad bike these days, however finding the good one that’s suits your needs, style and pocket is a totally different dilemma.
Fortunately Harley-Davidson kept it simple and presented two new Sportster models for Australia at the Sydney Press Launch and geed us up with some background into changes for all 2011 models.
Apart from some good spin, great food and a well-planned test loop, the most impressive elements to the day was the senior project engineer in Vehicle Dynamics, James Sedauckas - who gave a small presentation in his area of expertise - and also the heartwarming crew from Harley-Davidson Australia whose average age would be mid-thirties.
Times have changed and you can tell the Milwaukee factory are talking to and working with a new and younger generation of riders, highlighted by involvement with stunt star Matt Mingay, as well as various Crusty Demons appearances.
The Sportster SuperLow 883cc and the Forty-Eight 1200cc have their sights set on young and old, male or female, and given the pricing of these latest H-Ds, for the rich and for the ‘poor’. Let’s take them for a blast and see what they’re like on the road.

A 1200cc engine and phenomenal handling highlight the Forty-Eight on the road.
FORTY-EIGHT
I once swore that I would never use the word awesome and Harley-Davidson in the same sentence after a stint on a race-prepared 883 Sportster. 10 years later and I’ll eat my words…
Harley-Davidson has done an awesome job in styling and producing the 1200cc Forty-Eight! Riding and looking at it give two totally conflicting opinions.
In a pack of 10 other riders the Fort-Eight is a stand out, out there, looker. Pictures won’t mean everything until you sit beside or follow another rider on the fastest selling Harley-Davidson Stateside.
It’s a minimalist package, retro with aggressive pretensions. Yes, it works, but I’ll get to that in a minute. There were so many styling cues I didn’t know where to start. The fat front wheel? The underslung mirrors? The low, small seat? The lack of a rear brake stop light? The stop light and indicators are actually combined.
It did my head in.
Ride it and clear all those thoughts. What a bloody hoot! It feels low and lean with only the sense of a big donk between your legs. Leanness and the 1200cc do encourage twisting the throttle a bit harder, or you can just cruise and enjoy the view.
The Forty-Eight is as easy to ride as the SuperLow except for the flatter handlebars and the sense that with a little too much throttle you are going to exit stage rear because of the small, firm seat.
Brakes and gear shifting suit the style. Grunt is supplied in a smooth and muscular manner, with the same reduced rider input as the 883. What gives?
In talking to James over morning tea, he revealed why: a Ph D in Motorcycle Dynamics and the ability (with his team members) to apply real physics into the black art of motorcycle handling.
The project team wanted the look of a larger than normal (and convention) front wheel to marry up to the rest of the Forty-Eight. I listened and learned. James is a great communicator when it can to explaining how his team achieved the result. Space prevents full details of that conversation, however results speak for themselves.
It’s magic that there is no bump steer and so little effort to maintain any given line in a corner.
Look at the Forty-Eight and you’d think it is the simplest of all bikes on the road. It is only a motor, wheels and a peanut tank (the Forty-Eight name relates to the 1948 model with featured this styled tank first) after all.
Millions of dollars and of lot of thought no doubt have been spent on making it just right. Trouble is, I honestly can’t pigeonhole the potential buyer of this wonderful bike. It is a very individual look and ride, but it is a Harley-Davidson and that’s the starting point.
The brand justifiably drags in people to their showrooms and given the success Stateside, we will see lot of Forty-Eights around our cities shortly for just $14,995.

Und mehr

Im Grunde ist die neue Harley-Davidson XL Forty-Eight eine normale 1200er Sportster. Einige Kunstgriffe reichten, um ein ebenso neues wie stilechtes Modell auf die Räder zu stellen.
Immerhin huldigt die Forty-Eight mit ihrer aufs Nötigste reduzierten Ausstattung dem Stil echter Bobber der frühen Nachkriegszeit. Die gedrungene Silhouette war bei der Gestaltung des Bikes deshalb ebenso Pflicht wie die voluminösen Reifen. All dies macht die 10 395 Euro teure Harley zum Blickfang.

Authentischer Bobber-Look
Das bullige Erscheinungsbild wird durch die unter dem Lenker montierten Rückspiegel und die gestutzten Schutzbleche noch betont. Tief und flach kauert die Forty-Eight über dem Asphalt. „Dieser Look ist so rau wie authentisch, und er bildet eine Hommage an die Bobber vergangener Motorradepochen“, freut sich Ray Drea, Senior Director of Styling bei Harley-Davidson. Denn schon lange, bevor 1957 erstmals der Name Sportster ins Spiel kam, griffen Heim-Tuner zum Schraubenschlüssel: Kriegsheimkehrer, Motor-Maniacs und Tüftler begründeten mit oft rebellischen Kreationen die Hot-Rod- und Custom-Kultur der Gegenwart. Heute gibt es das rebellische Eisen direkt beim Händler – allerdings ohne normales Rücklicht. Stattdessen beinhalten die Kombileuchten Blinker, Brems- und Rücklicht in einem.

67 PS müssen reichen
Der 1202 Kubikzentimeter Hubraum große Zweizylinder macht der rustikalen Optik der Harley schon beim Start alle Ehre. Kernig geht er seiner Arbeit nach, die Gangwechsel geschehen stets mit einem satten, metallischen Klacken. Das hört man übrigens durchaus häufig, will doch fleißig im Fünfgang-Getriebe gerührt werden. Der luftgekühlte Zweizylinder steht auf ein gehobenes Drehzahlniveau. Seine Spitzenleistung von 67 PS erreicht er bei 5700 Touren, während das maximale Drehmoment von 98 Nm bei 3200 Touren ansteht. Den fünften und höchsten Gang legt man dann erst jenseits von 60 km/h ein.

Geringe Reichweite
Dennoch bleibt der Verbrauch mit 5,0 Litern Superbenzin auf 100 Kilometern in sehr moderaten Bereichen. Zum Glück, muss man sagen, würde die Tankleuchte doch sonst noch viel früher aufleuchten. Denn mit 7,95 Litern Fassungsvermögen wird der Peanut-Tank seinem Erdnuss-Image nur allzu gerecht. Ein mitgeführter Flachmann voller Sprit dürfte da nicht schaden und zudem die Reichweite von rund 150 Kilometern erhöhen. Immerhin kann man die XL mit etwas mehr als einem Zehner volltanken – wo gibt es das heute sonst noch?

Die marginale Reichweite birgt zudem den Vorteil regelmäßiger Pausen. Angesichts der kurzen Federwege und des puristisch anmutenden Solosattels ist das kein Fehler. Der coole Auftritt auf den beiden 150er-Pneus wird zudem mit Einschränkungen in der Fahrdynamik bezahlt. Schlechte Straßen gilt es deshalb ebenso zu meiden wie ambitionierte Schräglagen. Vor allem in Rechtskurven – unter Umständen noch mit satten Bodenwellen – kann der unnachgiebige Auspuffkrümmer durch Asphaltschrapper für Schreckmomente sorgen. Und auch die Höchstgeschwindigkeit von 190 km/h ist eher eine theoretische Größe: Tempo 120 genügt vollauf, um den Sinn der Forty-Eight zu begreifen. Alles andere kostet in Ermangelung jeglichen Windschutzes zu viel Kraft.

Wer eine Fahrmaschine für lange Strecken oder wilde Manöver sucht, sollte einen Bogen um die Forty-Eight machen. Wer jedoch auf den satten Beat vergangener Tage steht und die Reduktion auf die wesentlichen Elemente zweirädriger Fortbewegung mag, der wird mit der neuen XL glücklich werden und merkt dann auch, dass sie viel mehr ist, als eine abgespeckte 1200er Sportster.

Richtig!!!!

Die foto's lukte niet....

2011 Harley-Davidson Forty-Eight Review
October 6, 2010 by Doug Dalsing
Filed under Motorcycle Reviews
Leave a Comment
Where do you want to go on your motorcycle? For my money, it’s probably the most important question you, a motorcycle shopper, need to ask yourself. Do you dream of globetrotting or hot lapping? Would you rather ride a day trip or just ride to work? Tear up a mountain pass or burn down the strip?
Me, I’ve gotta get to Madison. It’s 5:30 and I just picked up an iron horse from a well-known motor company in Milwaukee, Wis. At one point, Harley-Davidson headquarters probably sat on the outskirts of Milwaukee, but today—no doubt because of the billions that have flowed through Milwaukee via H-D—the bustling city holds 1.7 million souls, and H-D presently sits in the thick of things. Rain is on the horizon, and I have to pilot H-D’s 2011 Forty-Eight back home.

I’m worried about the city streets. They’re busy. I’ve got to sneak down 35th Street to hit I-94 and go west. The streets around here all have four lanes and the grid layout means intersections every 500 feet or so—no turning lanes, so I know I’ll be weaving. A stream of city buses dominates every outside lane. I’m also conscious of the people lurking on the sidewalks, folks who don’t care to use crosswalks. And then there’s the yahoos on their cell phones …
I pull onto 35th and go south. I have to concentrate on where I put my feet. The Forty-Eight has forward controls; my Kawa’ KZ650 at home has mids. Ripping open the throttle, the 1200 cc engine launches me forward, and I cruise for a tad in 3rd gear. But then I draw my first red light, and the dual-piston front and rotor-type rear brakes bring me to a safe stop. Idling, the Forty-Eight has a healthy, robust rumble; it doesn’t blow me away like I thought it would, though. I resituate myself on the solo seat (you could customize it with a passenger seat but stock it’s solo) and ready for take-off.

Next I’m back to weaving around cars. Luckily, the Forty-Eight’s under-mount mirrors work great; they’re in a good location and show little vibration. Upon first laying eyes on the Forty-Eight, you notice its fat tires; the high side-walls recall lead-sleds of the ’50s. Coupled with forks at a 30-degree rake—resulting in a 4.2-inch trail—they do their job in traffic; the steering is suitable for this city environment.
I make my way to the interstate and begin the long haul. Depending on what speed I’m cruising at, I find both 4th and 5th gears have enough juice left in them to pass the slow pokes. I continue to bob and weave, screaming toward rain clouds on the horizon. About 20 minutes into my interstate ride, my back begins to ache. My riding position on the Forty-Eight—feet and hands forward, butt back—isn’t ideal. Zipping around Milwaukee, everything was fine, but I’m realizing the bike’s limitations. What’s more, the motorcycle has a 2.1-gallon gas tank. This “peanut” style fuel tank scores great style points, but after just 45 miles the fuel light comes on. I eventually make it home dry, but I realize the Forty-Eight is not an ideal cruiser for touring.

But the Forty-Eight doesn’t try to be a touring cruiser—it’s an urban motorcycle. If you want to cruise around the city in style or hop from party-to-party, the Forty-Eight is an excellent choice. It has an impeccable profile and near-sinister appearance. The Forty-Eight belongs to H-D’s Sportster motorcycle family, which was introduced in 1957. The Sportster—the Forty-Eight’s father—is H-D’s longest continuing production model, and it has a racer/hot-rod pedigree, the Forty-Eight being evidence of the latter.
Having more girth in the tires—especially in the front tire—gives a commanding appearance on the road. The under-mounted rear view mirrors, bullet-style stop/turn taillights, and a side-mounted license plate bracket combine to give the motorcycle a strikingly stripped-down appearance (that’s still street legal). In the slam-black cockpit, you’ll notice there is no tachometer to complement the speedometer, which, again, adds to the stripped-down appearance. The handlebars are nice and wide; they rest relatively far from the rear of the seat.

The slam-black 1200 cc, air-cooled, 45-degree Evolution engine pumps out 79 ft. lbs. of torque at 4,000 RPMs. This engine features two pushrod-operated valves per cylinder, and a sequential port electronic fuel system makes for a responsive throttle and effortless starting every day. The five-speed transmission has a belt final drive. And for suspension, the Forty-Eight gets 39-mm telescopic front forks and two preload-dual-adjustable coil shocks in the rear.
IMPRESSIONS

I rode the Forty-Eight daily for two weeks and the longest I could ride in comfort was about 30 minutes, but, hey, with the small fuel tank, you’ll find yourself stopping frequently when day tripping with the it anyway. I got about 45 miles per gallon on the bike, so I had to refill often. One time, I let the tank get down to about 4/10 of a gallon left, and throttle response plummeted; I hammered the throttle, expecting a big pull, but nothing—the engine gasped, taking a second to find some juice. With a full tank, though, this was not a problem. But the Forty-Eight is designed to be a head turner, and H-D did a good job here. Driving this around town, you’ll be sure to get nods of satisfaction.

Last, the Forty-Eight is very drivable. It’s not at all cumbersome, it steers easy and acceleration is smooth. My dad owned a ‘97 H-D Sportster 1200 Custom and complained vibration from the rigid-mounted-engine rendered the rear view mirrors useless—he warned me, “Never ride a Sportster”—but that’s not the case Forty-Eight. (Sorry I didn’t heed your advice, Dad!)
To conclude, I’ll continue with our format of offering closing words on the Forty-Eight for: 1) Beginning Riders , 2) an Intermediate Rider , 3) and an Expert Rider .

Beginning Roder
The Forty-Eight has a 1200 cc engine and weighs 567 pounds—that’s a big engine and a lot of weight to safely pilot. If you’re new to motorcycling and still haven’t mastered the hand-clutch and foot shifter, this could be too much motorcycle.

Intermediate Riders
The Forty-Eight will turn heads and it’s got more than enough power to scoot you around town—the perfect package for an experienced rider who knows how to handle a bike like this. With an MSRP of $10,499, the Forty-Eight could be your first Harley.

Expert Rider
No doubt, an expert motorcyclist could enjoy the Forty-Eight for what it is: a good-looking urban cruiser adept at short trips. But I worry about how much lasting value such a rider would find in the motorcycle. If an expert rider invested in this ride, I would suspect they would have another motorcycle in the garage, something good for cross-country trips.
And to finish, let me tell you why this bike is called the “Forty-Eight.” Back in 1948 … wait, let’s go back further, and let’s be a little bit more general … Back in the ’30s, the German auto maker DKW designed a cute little 125cc two-stroke motorcycle, and they dubbed it the RT125. The bike was tiny, clearly, and it was intended as a proletarian’s means of travel. Eventually, designs for the little thumper found their way to the U.S.; after World War II ended, DKW was forced to hand over the designs to Harley-Davidson as war reparations. H-D took the designs and churned out the S125, which was included in the 1948 model year. The S125 got about 90 miles per gallon and, most likely in the interest of shaving off a little weight, it was given a tiny “peanut”-style gas tank with a capacity of about 1.75 gallons. Over the years, the “peanut” fuel tank has ballooned to 2.1 gallons, and it pops up on H-D models every so often. So the namesake of the Forty-Eight is actually 1948, the first year H-D included a “peanut” tank on one of its models.

Tags: Expert Motorcycle Reviews, Harley Davidson Forty Eight, Harley-Davidson Review

Het blijft jammer dat er zo'n kleine tank op zit...

dat is nou juist de "48"

_________________
" R2 "
Life's a Bitch... Thank God There's Sportsters!

Helemaal mee eens,juist de tank was 1 van de redenen dat ik hem wilde,vond deze eind jaren 90 al mooi